Waarom doe ik het niet?
In het weekend vinden we het heerlijk om te gaan wandelen. Doordeweeks overigens ook wel, maar dan blijven we dichter bij huis omdat we minder tijd hebben.
In het weekend bedenken we, mijn man en ik, samen waar we heen willen. Er zijn best veel wandelmogelijkheden bij ons in de buurt.
Soms houden we wat rekening met het weer. Is er veel wind? Dan liever wat meer bos. Hebben we zin in de zon, dan een wat meer open terrein.
Zo gingen we laatst naar MiddenDuin in Overveen.
Wat was het heerlijk! Het zonnetje scheen. De bomen hadden weer blad. Een zwaan zat te broeden op een nest. Vogels zongen luid.
Op een bankje zittend zagen we de insecten op de grond druk bezig. Een mier sleepte een stukje blad mee over oude dennennaalden. Waar hij heen ging? Geen idee.
Tijdens het wandelen zag ik een mooie pluizige paardenbloem.
Die bracht me in herinnering terug naar mijn kinderjaren.
Toen plukte ik die paardenbloemen vaak en dan was het leuk om ze kaal te blazen. En dan hielp ik de natuur ook nog eens een beetje.
Maar wat houdt me nu tegen? Waarom kan ik dit nu niet spontaan meer doen?
Is het de herinnering dat iemand het onkruid noemde en het niet in de tuin wilde?
Het echte spontane moment was wel voorbij. Toch besloot ik een volgende paardenbloem wel te plukken!
Een heerlijk, fijn en toch spontaan voelend moment om dan toch te blazen en al die pluisjes door de lucht te zien vliegen. Weer even kind zijn. Genieten!
Wil jij ook weer wat vaker die spontane momenten in je leven ervaren?
Ik heb een e-book geschreven “Van sleur naar spontaniteit!” met 3 tips die mij hebben geholpen. Wil je deze ontvangen? Vermeld “KIND” in de comments of stuur me een pb, dan komt deze naar je toe.