Sybrand en Tiny: op de foto nog echt verliefd!
Deze foto is nog van voordat ze hun gezin startten. Ze hadden waarschijnlijk nog veel dromen, hoewel ik daarover helaas nooit met ze heb gesproken.
Ze kregen 2 dochters. Eerst mijn zus Anita en 3 jaar later kwam ik. Dat gaf ze veel geluk.
Mijn vader was bedrijfsleider in een doe-het-zelf zaak en mijn moeder werkte als verpleegkundige in een verzorgingshuis.
Mijn moeder werkte ‘s nachts en vooral om te zorgen dat het mij en mijn zus aan niets ontbrak.
We waren een redelijk standaard gezin. Totdat mijn moeder van de ene op andere dag aan de linkerkant verlamd raakte en na een jaar ziekenhuis in, ziekenhuis uit met vele operaties overleed.
Ik was 6 jaar toen dit gebeurde. Het overkwam me. Ik wist niet echt wat dit betekende. Ik voelde niet. Pas recentelijk weet ik dat ik toen verschillende beschermers en maskers heb opgezet om te overleven.
Mijn vader deed alles om te zorgen dat mijn zus en ik goed verzorgd werden. Hij heeft nog gevochten om dezelfde rechten als weduwen te krijgen, maar voor weduwnaren kwam dat er niet. Dus moest hij gewoon blijven werken.
Ons leven met z’n drieën ging verder. Op de achtergrond was er de ondersteuning van familie, maar we konden ons prima redden. Mijn vader is nooit meer echt gelukkig geweest. Nadat mijn zus en ik uit huis gingen, was hij erg eenzaam. Hij is op zijn 68e gestorven.
Nu ik terugkijk op die tijd, ben ik trots op mijn moeder. Omdat ze alles voor ons gezin over had. Wij waren alles voor haar.
En ben ik ook trots op mijn vader. Hoe hij altijd voor mij klaarstond. Hoe moeilijk die tijd ook voor hem geweest moet zijn. Hij heeft me ook meegegeven dat je trots mag zijn op het werk dat je doet en dat je het niet alleen voor het geld doet.
Ik heb daar een e-book over geschreven Van ‘werken voor geld’ naar ‘de baan van je leven’! Daarin deel ik de inzichten die ik opdeed tijdens mijn reis naar mijn passie in het werk. Wil jij die lezen? Vermeld het in de comments of stuur me een dm dan zorg ik dat je het e-book krijgt.